Masker – wie ben ik?

Laat je niet voor de gek houden door het masker dat ik draag,
want ik heb vele maskers en geen van alle ben ik.

Ik geef je de indruk dat ik zelfverzekerd ben, vol zelfvertrouwen,
gedraag me stoer en heb niemand nodig, maar geloof me niet.
Ergens diep ik mij is de echte “ik” vol verwarring, eenzaamheid en angst.

Daarom maak ik een masker om mij achter te verschuilen en me te beschermen
van blikken die het weten, hoewel zo’n blik nu juist mijn redding is.
Tenminste als deze gevolgd wordt door acceptatie en liefde.
Dit is het enige dat mij kan bevrijden van mijn eigen opgetrokken gevangenismuren.

Ik ben bang dat er diep in mij niets is, dat ik nergens goed voor ben en
dat jij dit zal zien en mij zal afwijzen.
En zo begint de schijnvertoning van mijn masker.

Ik voer een nutteloos gesprek met jou en vertel je van alles en
eigenlijk ook niets.
Niets over wat belangrijk is en niets over wat er in mij omgaat.
Luister alsjeblieft goed naar mij en probeer te horen wat ik niet zeg.

Ik zou graag oprecht en spontaan zijn en gewoon mijzelf,
maar ik vraag je om mij te helpen.
Iedere keer als je aardig en zachtmoedig bent en mij aanmoedigt,
iedere keer als je mij probeert te begrijpen,
omdat je werkelijk om mij geeft, krijgt mijn hart vleugels.
Hele, hele zwakke broze vleugels, maar het zijn vleugels.

Het zal niet gemakkelijk voor je zijn,
hoe dichter je bij me komt hoe meer ik je kwets.
Maar ik heb gehoord dat de liefde sterker is dan de dikste muren
en daarom heb ik hoop.

Wie ben ik ? , zal je je afvragen.
Ik ben iedere man en vrouw die je ontmoet,
ja ik ben ook jou.

Uit “De maskermaker” Phoenix